ЮРЫЙ ЛУКАШЭВІЧ
Вельмі кароткае жыцце пражыў Юра. Менш дзевятнадцаці гадоў. Фактычна самастойнае жыцце толькі пачыналася.
Яно абарвалася ад варожай кулі раптоўна, нечакана, перакрэсліўшы ўсе мары, прынесшы бясконцае гора сям’і, родным і блізкім.
А нарадзіўся Юрый Лукашэвіч у весцы Смыковічы. Тут і пайшоў у пачатковую школу, а з 1972 года – у Акцябрскую сярэднюю школу № 2. Вучыўся нядрэнна, і ўвогуле лепш за ўсе прывесці ўспаміны класнага кіраўніка Ліліі Міхайлаўны Драпеза:
“Юра быў здольным вучнем, меў добрую памяць. Асабліва цягнуўся да гуманітарных прадметаў, любіў аўтасправу. Ён цудоўна чытаў вершы. Захапляўся фантастыкай. Меў багаты слоўнікавы запас.
Разумны, вяселы, знаходлівы, ен заўседы карыстаўся сярод аднагодкаў павагай. Меў пачуцце гумару. А яшчэ, умеў пастаяць за сябе і за сябра. Ён заўседы гатовы быў прыйсці на дапамогу. Працалюбівасць – характэрная яго рыса. Любую работу выконваў хутка і легка. Займаўся спортам. Прымаў удзел у раенных спаборніцтвах па баскетболу і валейболу. Выхоўваўся ў добрай працавітай сям’і. вельмі любіў сваю маці-Яўгенію Федараўну.
Марыў стаць ваенным”. – вось такія прыемныя ўспаміны яго настаўніцы!
Родныя ўспамінаюць, што Юрый хацеў стаць мараком – прафесіянальным. Яму вельмі падабалася форма, адважнасць, жыццярадаснасць людзей дадзенай прафесіі. І ен паступіў у Кранштацкае мараходнае вучылішча. Ды нядоўга вучыўся, надта засумаваў па родных мясцінах, сябрах. Неўзабаве прыехаў дамоў і прыйшоў у Акцябрскае прафесіянальна-тэхнічнае вучылішча
№ 181 механізатараў. Пасля яго заканчэння сеў на трактар і да прызыву на службу ў Арміі працаваў у Актябрскім міжгаспадарчым аб’яднанні па апрашэнню.
Нічога не скажаш, Юрый быў у свае няпоўныя дзевятнаццаць гадоў даволі самастойным чалавекам, з уласным светапоглядам, цвярозым успрыманнем рэчаснасці. Яго сэрца было напоўнена да краеў дабрыней. Аб гэтым яскрава сведчаць салдацкія пісьмы, якія ен адрасаваў сваім родным і сябрам. Хочацца прывесці некаторыя радкі з гэтых допісаў.
“Здраствуйте, дорогие родные!
С большим приветом к Вам Юрий. Вот сегодня, перед отправкой в Афганистан, решил сообщить Вам некоторые подробности. Как видите, приехал я на пересыльную базу не в Ташкент, а в Самарканд. Кстати, очень красивый город. Встретил здесь еще своих ребят, в том числе Володю Звонковича. Они еще тоже не улетели из-за плохой погоды. Летали два раза, граница не пропускала. Мы улетим, наверное, завтра, мамочка не волнуйтесь за меня я попал, по видимому как мне сказали в автоколонну, т.е. будем перевозить грузы из Союза в Афганистан… нечего за меня беспокоиться и переживать. Я понимаю, что Вам тяжело перенести эту новость, но что поделаешь, это не гражданка. Не буду подробно объяснять, Вы должны меня понять правильно… Я, что смогу и что от меня будет требовать вышестоящее командование – исполню свой долг честно и добросовестно”.
А вось яшчэ вытрымкі аднаго з апошніх пісьмаў Юрыя Лукашэвіча, датаванага 04.03.1981г.
Здравствуй, Саша!
Шлю тебе солдатский привет. Саша, дорогой мой, вчера получил твое письмо, которому был очень рад. Но, к сожалению, в нем совсем, считай, нет новостей… ты, же знай, родной мой, я же всех вас еще помню, так что пиши мне обо всех и обо всем.
Да, немного о себе. Я жив и здоров, чего и тебе желаю. Новостей у меня особых нет, но вот только, кажется, одна. Где-то на полмесяца мы уйдем в горы. Не знаю, что может там случиться, но прошу об одном: помни обо мне, и знай чтоты для меня значишь”…
Гэта быў пачатак сакавіка. Да гібелі Юрыя заставалася менш паўтара месяца. Дык што ж здарылася на самай справе, як нес службу наш воін-інтэрнацыяналіст? Прывядзем дакументальны тэкст пісьма ад 23 ліпеня 1981 года камандзіра часці, палявая пошта 19888 В. Фірсава:
Рядовой Лукашевич Ю.С. прибыл в нашу часть в ноябре 1980 года. За время прохождения службы, до того рокового дня, рядовой Ю.С. зарекомендовал себя только с положительной стороны, все приказы командиров выполнял точно и в срок, пользовался уважением и заслуженным авторитетом среди сослуживцев и командования части.
15 апреля 1981 года, группа, которую возглавлял командир взвода, должна была перевезти специальный груз для оказания помощи афганскому народу.
Колонна, в которой следовал рядовой Лукашевич Ю.С., попала в засаду мятежников. Завязался неравный бой, ситуация, в которую попала данная группа, оказалась критической. Прикрывая отход основной группы, Лукашевич Ю.С. вместе со своими товарищами, проявив, мужество и героизм до последнего патрона сдерживал натиск наседавшей банды и до конца выполнил свой долг советского воина-интернационалиста, ценой собственной жизни обеспечил выход основной группы в безопасное место.
Вот и все, что мы можем сообщить о подвиге, совершенном рядовым Лукашевичем Юрием Станиславовичем».
